Kimse Ona Dokunmak İstemiyordu, Ölmek Üzereydi ve Bir Gün Ona Birileri “Dokundu”…

Peru’da bir grup kadın, yardıma muhtaç sokak köpekleri için bir dernek kurdular. Azıcık paralarıyla ama okyanus kadar büyük yürekleriyle yüzlerce köpeğe yardım ettiler.

Ojitos’da yardım eli uzattıkları köpeklerden biri.

İşte onun hikayesi…

Gönüllülerden biri olan Joysi, bir sabah işe giderken yolda çok hasta, bir deri bir kemik kalmış, bütün tüyleri dökülmüş bir köpek gördü. Köpek ayakta zor duruyor olmasına rağmen etraftaki çöpleri karıştırıyor, yiyecek bir lokma ekmek arıyordu. Ne yazık ki Peru’da bir çok köpek bu halde sokaklarda yaşamaya çalışıyor. Joysi köpeğe yardım etmek istedi ama köpek kaçıp gözden kayboldu. Ertesi gün de aynı yere köpeği aramaya gittiler. Tam umutlarını yitirmişlerdi ki, uzaktan onu gördüler.

Uyuz ve iltihaplarla sarılmış aç bedeniyle trafiğin ortasında duruyordu. Sanki artık bu acı dolu yaşama dayanamadığı için ölmek istiyordu. Herkes yanından geçip gidiyor, kimse ona aldırış etmiyordu. Yardım isteyen bakışlarla insanlara bakmasına rağmen kimse onu farketmiyordu bile. Artık umudunu yitirmiş gibiydi. Fakat tam o sırada Joysi ve gönüllü arkadaşları ona yardım eli uzattılar.

Onun hayatı diğer bütün hayatlar gibi değerli ve önemliydi.

Köpeğin gözleri insanın ruhunun derinliklerine işliyordu. Gözlerinden yılların getirdiği acı ve keder görülebiliyordu. O anda Joysi ona bir daha acı çekemeyeceğine dair söz verdi. Ona Ojitos ismini verdi. Ojitos İspanyolca’da gözler demekti. Çünkü bu zavallı köpeğin, incecik bedenine rağmen kocaman gözleri vardı.

Ojitos’u hemen tedaviye aldılar. Tedavisi uzun sürecekti, çünkü hastalıkları çok ilerlemişti. Tedavi süresince Joysi köpeğe sevgi ve ilgisiyle yardım etmeye çalışıyordu. Fakat merhametten yoksun insanlar ona iğrenen gözlerle bakıyorlar, böyle bir köpeğe dokunduğu için Joysi’yide yargılıyorlardı. İnsanlar bazen gerçekten çok kötü olabiliyordu. Hatta Joysi’nin yan dairesinde oturan kiracı bile bu köpekten iğrenerek taşınmıştı.

Ama Joysi ve arkadaşları, uyuzdan taşlaşmış bu incecik bedenin ardındaki güzelliği görebiliyorlardı. Aylar süren tedaviden sonra Ojitos’un keyfi yerine gelmeye başlamıştı. Artık kendini daha iyi hissediyor, oyuncu ve sevecen karakteri ortaya çıkıyordu. Onun bu hayata bağlılığı ve canlılığı herkesi etkiliyordu. Tedavisi henüz bitmemişti ama şimdiden onu sahiplenmek isteyen birçok kişi vardı.

Bazen bir hayatı kurtarmak için birçok kişinin el ele vermesi gerekir. Ojitos’u kurtarmak ve hayata döndürmek için birçok güzel yürekli insan birlikte çalıştı. Tamamen umudunu kaybetmiş, acı içindeki bir köpeğin hayata tutunmasını sağladılar. Ona sevmek için, sevilmek için, tekrardan neşeyle koşup oynamak için ikinci bir şans verdiler.

Ojitos’da bu güzel yürekli insanların emeklerini boşa çıkarmayıp hayat dolu bir köpeğe dönüştü. Hayatı boyunca insanlar yüzünden acı çekmesine rağmen o günleri unutmuş gibi, etrafındaki herkese sevgiyle yaklaşıyor ve umut veriyordu.