Sokak Hayvanlarından İnsanlığa Mesaj

Herşeyi anlarım da….

Ufacık bedeni ve ürkek bakışlarıyla, insanlara boncuk boncuk bakan bir canlıyı insan nasıl sevmez hatta nefret eder hiç anlamam!

Biz insanlar , konu hayvanlar olunca sizce de biraz bencil değil miyiz? Daha çok bina, daha çok yerleşim yeri yapmak için , hayvanların yaşam alanlarını sizce de yok etmiyor muyuz?

Bilirsiniz… Eskiden her insanın kendi yaptığı bahçeli evleri vardı. Kedilerin bahçelerde özgürce dolaştığı, ev sahibinin bahçesine veya kapısının önüne öğünlerden kalan yemekleri verdiği, yoğurt kaplarını atmayıp içine su koyduğu , kedilerin kendini güvende hissettiği , arabalardan uzak…

Bu zamanlar çok ta geçmiş zaman değil aslında ve hatta hala daha var. Şimdi ise her yer cadde, köprü, inşaat, apartman…

Maalesef ki her beş hayvandan biri trafik kazası ile hayatını kaybediyor zaten, ömrü o kadarmış deyip geçiyoruz. Hayvanlara gerçekten zor olan bu hayatı biz daha da zorlaştırmayalım. Onların tek istediği biraz ilgi, onları birazcık düşünebilir miyiz?

“Geçenlerde eski tip bahçeli bir eve rastladım, içerde yaşlıca bir teyze, evinin ikinci katında yemek yapıyordu herhalde ki mutfak penceresinden lezzetli kokular neredeyse tüm mahalleye dağılmıştı. Kokuyu alan ufakçana bir kedicik ikinci katın mutfak penceresine çıkmış, tel sinekliğin arkasından içeriye doğru kokunun geldiği yere yönelmiş bakıyordu, ve hiç bir zararı olmamasına rağmen teyze kediyi görünce kızmış ve tiksinircesine bir ses tonuyla “pist” diye yavru kediciği kovalayıp elindeki kapağı fırlattı. Yavru kediciğin belli ki karnı acıkmıştı ve karnının acıkmasına vesile olan şey de; mutfak daha fazla kokmasın diye açılan mutfak penceresiydi.”

Hayvanları sevmek zorunda değiliz! Ama insan olarak bizim görevimiz, onların aç kalmasına göz yummamak, sıcak havalarda kapı önlerine bir kap su koymak, soğuk havalarda iste sığınabileceği yerler yapmaktır. Ama yapmıyorsak ve beslemiyorsak dahi en azından onların canını çektirmeyelim, canını acıtmayalım. Onları sevme ama onlara zarar verecek kadar da hain olma…